Acum este chiar ironic faptul ca dupa atata amar de timp te-ai evaporat din mintea mea, ca fac glume pe seama ta, si totusi ajung sa scriu din nou despre tine. M-am convins ca toata aceasta poveste cu noi a fost de fapt povestea mea; o poti striga si destainui oricui, de pe orice munte, orice acoperis deasupra orasului, pentru ca acum s-a incheiat. Nu a avut tocmai un sfarsit fericit, dar nici nu pot spune ca tu ai fost acel sacrificiu, pentru ca daca tu erai "acela" , nu am fi ajuns astazi doi straini care se cunosc atat de bine. Sunt tanara, de abia calc pragul vietii, si poate nu sunt in masura sa gandesc atat de departe, dar sunt adolescenta, si am dreptul sa mai calc si stramb. Ai fost jocul meu preferat, pana cand am ajuns pionul dat afara.
Nu te mai critic, caci am inteles ca nu esti atat de puternic sa ne tii pe amandoi la adapost, asa cum credeam. Apele se potolesc, iar eu nu mai sunt dispusa sa mai strabat tot drumul pana la tine doar ca sa am de unde sa ma intorc. De ce? Pentru ca amandoi am pierdut. Ai fost primul pe care l-am iubit, dar acum stiu ca nu ultimul.
Niciun comentariu:
Trimiteți un comentariu